یک جمله کمرشکن از امام سجّاد علیه السلام
در دعای ۳۱ صحیفه سجادیه، امام سجاد علیه السلام عرضه می دارد:
اللَّهُمَّ أَیُّمَا عَبْدٍ تَابَ إِلَیْکَ وَ هُوَ فِی عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ فَاسِخٌ لِتَوْبَتِهِ، وَ عَائِدٌ فِی ذَنْبِهِ وَ خَطِیئَتِهِ، فَإِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَکُونَ کَذَلِکَ، فَاجْعَلْ تَوْبَتِی هَذِهِ تَوْبَةً لَا أَحْتَاجُ بَعْدَهَا إِلَى تَوْبَةٍ، تَوْبَةً مُوجِبَةً لِمَحْوِ مَا سَلَفَ، وَ السَّلَامَةِ فِیمَا بَقِیَ.
خدایا، هر بنده ای به درگاه تو توبه می کند و حال آنکه تو به علم خود می دانى که توبه خود را خواهد شکست و بار دیگر به گناه و خطاى خود باز خواهد گشت. خداوندا، به تو پناه می آورم اگر در این زمره باشم. اى خداوند، این توبه من از آن گونه قرارده که بعد از آن نیازمند توبه نشوم. توبه اى که موجب زدودن گناهان گذشته من باشد و سبب در امان ماندن در باقى عمر از گنهکاری.
توضیح: اگر کسی در این بیان امام سجاد علیه السلام اندکی اندیشه کند کمتر توبه اش را می شکند. انسان خوب فکر کند ببیند مثلا همین الان که دارد از گناهی توبه می کند و به درگاه خدا الحاح و التماس می نماید، در همین لحظه خدا می داند که او دوباره قرار است همین گناه را انجام دهد!
واویلا! خدا می داند و اصلا به روی این گناهکار نمی آورد و توبه اش را می پذیرد!