از نشانههای دوستِ منافق آن است که اگر با او مخالفت کنی، زبان به غیبتت میگشاید؛ چنانکه در روایتی از امیرالمومنین در امالی صدوق آمده است: «وَإِنْ خالَفْتَهُ اغْتابَکَ».
چهبسا سالها با او مأنوس بودهای، و نیکیها در حقش روا داشتهای؛ اما همین که در یک خواسته با او همراه نشوی، پرده از چهره برمیدارد و آنچه در دل دارد آشکار میشود. به جای درک و انصاف، پشت سرت سخن میگوید و نپذیرفتنِ خواستهاش را دستاویزی برای بدگویی و تخریب تو قرار میدهد.
چنین دوستی، دوستیِ حقیقی نیست؛ بلکه رابطهای است مشروط به منافع شخصی. و چه بسا فراموش کردنِ چنین دوستی، آرامشی باشد که انسان را از رنج نفاق و دورویی میرهاند.