کمال الانقطاع
در طلیعه ماه شعبان هستیم. افقی که برای ما ترسیم شده تا در انتهای این ماه به آن نائل شویم در مناجات شعبانیه است. و نقطه اوج انسان در قرب الی الله.
این نقطه اوج انسان در تقرب الی الله در فرازی از این مناجات آمده است که باید از صمیم قلب و با همه همت خود آن را طلب کنیم و البته اگر لازم شد هزینه‌اش را هم بپردازیم. هزینه آن دل کندن از همه تعلقات دنیاست و نتیجه آن رسیدن به مقامی مافوق تصور.
آن فراز این است:
إِلَهِی هَبْ لِی کَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِیَاءِ نَظَرِهَا إِلَیْکَ حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِیرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِکَ
معبودا، مرا به کمالِ گسستن از همه چیز و پیوستن به خودت رسان و دیده قلبمان را با فروغی که بدان تو را مشاهده کنند روشن فرما، تا دیده دل ما حجابهای نورانی را بر درَد و به کانِ عظمت و جلال رسد و جان های ما به مقام والای قدس تو بپیوندد.