گوی خدای و مجوی کشف و کرامات را

 

همّتى اى جان من سیر سماوات را		گوى خدا و مجوى کشف و کرامات را
حاجت رندان راه نیست بجز وصل یار		تا تو چه حاجت برى قبله حاجات را
دار حضور و ادب همّت و آنگه طلب‏		وقف مر این چار کن یکسره اوقات را
دوش نداى سروش آمده در گوش هوش‏		کوش به آبادى کوى خرابات را

طاعت عادّى تو بُعد ز حق آورد		قرب بود در خلاف آمد عادات را
کیست مصلّى کسى کوست مُناجى دوست‏		آه که نشناختى سرّ عبادات را
دولت فقرت کند مستطیع اى بختیار		کعبه‏ وصلش طلب میکن و میقات را
مرد طریقت بود ظاهر و باطن یکى‏		نور حقیقت بود تارک طامات را
علم حجابست ار زینت خود بینیش‏		خواه جواهر بگو خواه اشارات را
رو سوى قرآن که تا در دل هر آیتش‏		فهم کنى معنى درک مقامات را
اى تو کتاب مبین وى تو امام مبین‏		آیت کبراستى خالق آیات را
از سر اخلاص جو سوره اخلاص را		تاکه ز نفیش برى بهره اثبات را
همچو حسن در سحر بر سر و بر سینه زن‏		بو که خدایت دهد ذوق مناجات را «1»