جزا نفس عمل است

یکی از ثمرات مهم عرفان این است که انسان در اثر سیر و سلوک الی الله می‌فهمد «جزا، نفس عمل است»

جزا، باطن عمل است.

عملی که انجام می‌دهی، نماز می‌خوانی، روزه می‌گیری، صدقه می‌دهی، اینها جسم و ظاهری دارند همین که انجام می‌دهی.

باطن اینها نعمتهای بهشت است. باطن این نماز و روزه و صدقه، آن میوه‌ها و چشمه‌ها و باغهای بهشت است.

همین عمل خودش بهشت است. جزاء ما کانوا یعملون

آنچه انجام دادید همان جزای شماست. نه در اینکه در ازای آن جزایی بدهند، خودش جزای خودش است.

عارفی که این مطلب را مشاهده کند از گناه و معصیت همیشه می‌گریزد، و عبادت و اطاعت هرگز خسته‌اش نمی‌کند.

یک قدم بر خویشتن نه وآن دگر در کوی دوست

از مکررات آیت الله جوادی آملی:

یک قدم بر خویشتن نه وان دگر در کوی دوست می‌فرمودند منظور از قدم، نه این قدمی است که برای راه رفتن برمی‌داریم، زیرا آن خطوه است. قدم به کف پا می‌گویند یعنی مقدار پاشنه پا تا سراگشتان را می‌گویند قدم.

«یک قدم بر خویشتن نه» یعنی همان پا را روی خودت بگذار، «وان دگر در کوی دوست» آن یکی پایت رسیده به خانه دوست

یعنی مبدأ و مقصد یکی است

سالک در ابتدا فکر می‌کند از خودش به خداوند سفر می‌کند، بعد از اتمام سفر می‌فهمد این سفر از خود به خود بوده. «آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد». منازل سیر و سلوک هم که گفتند همان مراتب وجودی خود سالک است و در خود اوست.

توصیه‌ای برای حفظ قرآن

در حفظ قرآن روش و منش انسان باید اینگونه باشد که حافظان گفته‌اند:قلل المقدار و اکثر التکرار.

از مقدار حفظ بکاه و بر تکرار بیفزا. به جای روزی دو صفحه، روزی نیم صفحه را ورد خودت قرار بده و دائما تکرار کن.

برائت

برائت در آیه اول سوره توبه برائت من الله و رسوله الی الذین عاهدتم من المشرکین.... برائت تشریعی فقط نیست بلکه برائت تکوینی هم است.

زیرا گر صرف تشریع بود رسول خدا (ص) را در برائت شریک نمى‌کرد، چون دأب قرآن بر این است که حکم تشریعى صرف را تنها به خدا نسبت دهد، حتى صریحا فرموده: "وَ لا یُشْرِکُ‌ فِی حُکْمِهِ‌ أَحَداً" ٢ و از مصادیق حکم جز حکم به معناى سیاست و ولایت و قطع خصومت را به آن حضرت نسبت نمى‌دهد. 

 

المیزان، ذیل آیه

نماز دائمی

نماز هم مثل شخص آدم جانی دارد و کالبدی، کالبد نماز همین رکوع و سجود است و جان نماز به یاد خدا بودن و حضور نزد او.

و این نماز برای آن نیست که همه روز در حال قیام و رکوع و سجود باشی، بلکه هدف آن است که باید حالتی که در نماز داری پیوسته با تو باشد، یعنی چه در حال نوشتن باشی چه در حال خواندن باشی چه در حال کار باشی چه ایستاده و نشسته باشی دائماً در همان حالی باشی که در نماز هستی. این همان است که فرمود هم علی صلاتهم دائمون