چرا به امام رضا علیه السلام امام غریب گفته مى شود؟
برخی افراد که نگاهشان به همه چیز نگاه مادی است، با دیدن سنگ فرش و گنبد و بارگاه حرم حضرت ثامن الحجج می گویند: این امامی که چنین گنبد و مناره ای دارد کجا غریب است، باید به ائمه بقیع، «غریب» بگوییم که هیچ شمع و چراغی بر مزارشان روشن نیست و قبور مطهرشان گرفتار وهابی های ملعون است.
در مورد غربت ائمه اطهار علیهم السلام باید بدانیم آن بزرگواران در زمان حیاتشان هرگز به تجملات و زر و زیور دنیا توجهی نداشتند تا چه رسد به بعد از ممات. که داشتن گنبد و بارگاه با عظمت را موجب فخر و مباهات بدانند و نداشتن آن را منقصت!
البته وظیفه مهمی درباره مزار مطهر آن بزرگواران بر دوش ماست که آن مکان های مقدس را محل عبادت و ذکر خدای متعال قرار دهیم و کتاب عزیز را تلاوت کنیم و آنجا را آباد کنیم و بدانیم که آنجا محل حضور انبیاء و اولیاء است و قبور مطهر آن امامان پاک مطاف ملائکه و فرشتگان مقرب درگاه خداست.
از این جهت که مقام ولایت، همیشه از دسترس فهم انسان ها دور است و حجاب بزرگی بین آن عرشیان و ما فرشیان برقرار است، همه امامان غریب هستند. اما امام رضا علیه السلام در زبان خود اهل بیت غریب خوانده شده است و این عنوان را خصوصا به ایشان اطلاق کرده اند. بزرگان علما وجوهی برای این نکته ذکر فرموده اند که چهار وجه از آنها را بیان می کنیم:
اول: ابتلای آن حضرت به سیاست های شیطانی مامون لعنت الله علیه.
زیرا آن ملعون امام بزرگوار را تحت حفاظت ویژه از جوار قبر جدش رسول اکرم مدینه به طوس آورد و در ظاهر ایشان را ولی عهد قرار داد و در باطن آن حضرت را از همه شئون دور کرد. مامون هر لحظه زهر جانکاه به امام می خوراند و طوری وانمود می کند که گویا همه مودت و رحمت خود را در طبق اخلاص نهاده و به حضرت عرضه می کند. از طرفی جام زهر به حضرت می دهد و از طرفی در تشییع جنازه گریبان چاک می کند و اشک می ریزد. و مردم بخت برگشته ساده دل هم توهم می کنند این کارها بر اساس اخلاص و مودت است.
دوم: انکار امامت ایشان از سوی موکلان حضرت کاظم علیه السلام.
پس از شهادت امام کاظم علیه السلام به جای آنکه وکلای آن حضرت از جانشین ایشان یعنی امام رضا علیه السلام حمایت کنند و اطراف ایشان را بگیرند، در مقام انکار برآمدند و وجوهاتی که مردم داده بودن تا به امام برسانند را به ایشان ندادند و هر کدام برای خود دکانی باز کردند و گفتند امام موسی کاظم علیه السلام نمرده است و زنده است و بعدا ظهور خواهد کرد و یه همین خاطر به آنها واقفیه گفته می شود که در امام هفتم توقف کردند و سر تسلیم در برابر امام هشتم فرود نیاوردند.
سوم: انکار فرزندی فرزندش امام جواد علیه السلام.
کارشان به جایی رسید که رفتند و قیافه شناس آوردند که تشخیص دهند که آیا این پسر فرزند امام رضا علیه السلام هست یا خیر!
این قضیه مصیبت بزرگی است که هر کس به خوبی در آن اندیشه کند مظلومیت و غربت آن امام رئوف برایش آشکار می شود.
چهارم: مخفی ماندن حقایق توحیدی که در روایات آن حضرت موجود است
نظام و سیستم حاکم بر مراکز علمی کشوری که ادعای شیعه بودن دارد و مرقد مطهر آن امام را در خاک خود دارد باید به گونه ای باشد که معارف ناب صادر شده از لسان آن امام عزیز محور دروس قرار بگیرد و طالبان علم و دانش از چشمه زلال آن سیراب شوند. اما متاسفانه چنین نیست و هیچ غربتی از این بالاتر نیست که معدن علم و دانش استخراج نشده و دست نخورده باقی بماند.